NAUCZYCIELSKI EMPOWERMENT

Od zawsze marzyłam o byciu nauczycielem. Mój tata przynosił mi do domu dzienniki, więc miałam możliwość wystawiania ocen misiom i lalkom. Wybór ścieżki zawodowej był dla mnie oczywisty 😉 Rok po ukończeniu studiów rozpoczęłam pracę w szkole, ale okazało się, że wszystkie dotychczasowe doświadczenia nie pomagają w uczeniu. Przygnieciono mnie stosami dokumentów, które potrzebne są nauczycielowi, aby dobrze wykonywał swoją pracę.  Samego uczenia jakby nie dostrzegano, pomysłowość była gaszona przez system. Zamiast skupiać się na wymyślaniu atrakcyjnych działań dla uczniów, trzeba było napisać raporty, ewaluacje, plany, miliony sprawozdań, uzasadnień, opinii...  Dodatkowo krzywym okiem patrzono na entuzjastów, powtarzając jak mantrę anegdotkę:

Młody nauczyciel i stary idą razem na lekcję. Młody - stosy kserówek, teka wypchana książkami, dziennik w zębach. Stary idzie na luzaka, niesie tylko klucz od sali.
Młody mówi z podziwem:
- No no, po tylu latach pracy, to pan ma to wszystko w głowie?
- Nie synu, w d...

Takie podejście ukształtowało mnie na długie lata... Zmiana jednak nadeszła. Na szczęście.

Pobudka nastąpiła, kiedy moja utalentowana koleżanka z pracy, Monika, autorka wspaniałego bloga https://motylewdzienniku.pl/blog/ zaprosiła mnie do Facebookowej grupy Polonistów z pasją. Doznałam porażenia, dosłownie. Zobaczyłam ludzi, którym się chce wymyślać nowe sposoby na nierzadko trudne treści, ale przede wszystkim być otwartymi i inspirować do działania. 

Po oswojeniu się z nadmiarem wrażeń spróbowałam i ja. Odnalazłam pasję na nowo i za to jestem wdzięczna wszystkim cudownym Eduzmieniaczom, których spotkałam na swojej drodze. Uściski dla Was! 💖

Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. W tym przypadku również. Zdobyte doświadczenia spowodowały, że zaczęłam analizować podejście swoje i wielu innych nauczycieli do wykonywanego zawodu. Zauważyłam, jak bardzo podatni jesteśmy na krytykę (której niemało w naszej profesji), jak często zazdrościmy innym osiągnięć, ale sami nic nie robimy i nie potrafimy współpracować. Pojawiło się zatem pytanie, czy to aby nie świadczy o bardzo niskim poczuciu własnej wartości? 

Aby zacząć się zmieniać, trzeba zacząć pracę nad sobą, co nie należy do łatwych zadań. Trzeba się zastanowić, dlaczego tkwimy w stagnacji? Co nas demotywuje? Czego zazdrościmy innym i dlaczego? Po rozpatrzeniu tych wszystkich  aspektów można dojść do wniosku, że w naszym zawodzie jednym z najważniejszych odnośników jest pakiet wewnętrznych predyspozycji, które idealnie wpisują się w założenia ruchu empowerment.

Wyraz ten zaczerpnięto z języka angielskiego i wykorzystywano przez działaczy wspierających grupy mniejszościowe w znaczeniu kształcenia poczucia upełnomocnienia, uwłasnowolnienia, upodmiotowienia. Jak to można odnieść do nauczycielskiej profesji? Po pierwsze każdy nauczyciel powinien posiadać poczucie sprawczości i możliwości wywierania wpływu. Wzmacnia to poczucie znaczenia, czyli uznawania za wartościowe tego, co się robi i kim się jest. To znowu buduje poczucie zaufania i wiary w siebie, a także posiadania kompetencji i zdolności, które znacząco wpływają na jakość nauczania. Silny wewnętrznie nauczyciel pomaga w rozwoju mocnego wewnętrznie ucznia. Poprzez doświadczanie predyspozycji empowermentowych nauczyciela uczeń staje się zdolny do definiowania i działania, ma poczucie sprawczości, angażuje się w podejmowanie decyzji dotyczących uczenia się, bierze odpowiedzialność za własne działania. 

Poprzez zmianę nastawienia do siebie i swoich umiejętności nauczyciel może wpłynąć w zasadniczym stopniu na jakość uczenia i atmosferę pracy. Musi zaufać sobie i swoim kompetencjom, działać zgodnie z sobą i swoimi zasobami, cieszyć się swoją wyjątkowością, doceniać różnorodność, napędzać się pomysłowością i pozytywnym podejściem, współdziałać. Wtedy ma realną szansę na odnalezienie pasji i cieszenie się wykonywanym zawodem.